Şiir

TARİH   İncecik işlenir gün, zamanın gergefine unutulur geceden kalanlar unutulur güneş ısıtır ısıtır umut insanı.   Su akar yolun bulur yürüdükçe yol açılır dön bir bak geçmişe değişen her şeyde senin izin vardır.   Onlar vatan...

1. Yaz, yıldız salkımlarıyla Çoğalıyordu temmuzda Hasat sonrası, sapsarı… 2. Ateş böcekleri ilk kez adından utandı, yenile Kızılırmak’a düşürdü saydamlaşan kanatlarını. Aktı gözleri tutuşarak binlerce çıkmaz yoldan, koldan. Diplerin kokusunu taşırdı uzun hava makamında çöl, balıkların serin...

Kars’la Çıldır arasında karın inadına uyanırsın devlet geçmemiştir bil ki oradan ritüelleriyle hükmün de geçmez bilirsin faili meçhul ilkyaza kırmızısını arzulayan gelincik benekli balık olursun buzda hakilerin tekliği ve sus yalnızlığı ulaşmamıştır ilk...

Kopmuş ayak, kol dağı dolanır karanlık çölü seyirtir gündüz boylar denizlerini çok göğe asılır elleri kurak kapanır örtüsü çayırların çok yakınımda kan sesi dünyanın geçitleri tuzak.

külsüz ateş kim bilir hangi kıyısız denizde başıboş bir teknesin sallanıp durursun öyle bu! ölesiye sevmelerin külsüz ateşiyle şimdi, bir sağanak gecesinde kavganın, ışıklarla yarışan, bir lodos...

Portakal ağaçlarının ışıklı gölgesinde uzatıp ayaklarımızı usulca Akdeniz’e Lorca’nın şiirlerini okumalıyız demiştim. O büyük, zeytin sözlü güneyli ustanın. Ne tuz kokusu sevilerden uzakta, pavkırması çakalların ne de kıyıcıları ömrün engelleyebilir...

Boynu bıçakta soğuyan suyun kavdan ateşiyim masallardan giymişim dağı gözlerimde zifirden bukağı ışıl ışıl büyürken ellerin kente kalbim ipekte, Hızır’la kol kola.

Tuttum bir güle aşıladım ömrünü uzattım babamın çocuk kaldım çok kısacık eskiyen bahçelerinde nar rüzgarıyla çağıran Toroslar ardından tayların al alazında tuttum bir bülbülü ağladım sarıldım anamın ninnilerine.

Başlangıcında ulu yolların, ya da yol ayrımlarında bir başınayızdır çoğu zaman bir başına, teke tek karşı koymak dövüşmek düşer payımıza. Bir başınayızdır çoğu zaman, dağlar, sahip çıkar hüznümüze, geceleri yırtıp gelen ışığın gürültüsündedir damarlarımızı patlatan, öfkemizi hüzne kaçıran büyük hırs… Asi Yakılsın Dağlara / 1992

Daralan kentlerin taş eskiziyle tanımadık kaygan of yüzlerde ifadesi eksik yüzüstü bırakılan karakalem çalışmasıyım belki Erteledikçe geceyi depreşiyor su kıyısına çanla düşürdüğüm kelebek kanadı tiril tiril elimde yampiri kayan mavi yengeç sabrıyla...

Uçurtmasıyla bir çocuk kuşlarla kanatlanırken göğe nasıl öldürülebilir kentin kalbinde nasıl düşürülebilir gaz bulutuyla ah resmin geliyor aklıma ne kadar çocuk ne kadar umutlu.

Kalbine komşu iç yanılgılarınla kanatır gövdene meyilli su limon ağaçlarının tragedyasını çizmiş arılar gündüze susar upuzun leylak alnında göğe kıyı yağmur kuşları içine sığmaz yıktığın bulut çiti uzarsın dutların arasından anlamadığın dillerle...